Een nieuw leven

Ik krijg een nieuw leven. Nee, wees niet bevreesd, ik ga niet in een midlifecrisis mijn privé-leven op de kop zetten en mijn bloedjes van kinderen in het ongeluk storten. Ik ben mijn baan kwijt. Da’s even wennen, na 30 jaar onafgebroken bij dezelfde werkgever. Het was er fijn, ik kreeg prachtige kansen, maar nu verviel mijn functie. Uit elkaar gegroeid, in die zin is het net een scheiding.

Nu liggen de dagen voor mij als ongerepte sneeuw. Als een kind in de snoepwinkel bedenk ik wat ik allemaal kan worden, nu ik groot ben. Schrijven is mijn lust en leven, vandaar deze site. Ik kan kookboeken maken, maar dan voor andere bedrijven. Of heel slimme communicatie-adviezen geven bij een gemeente of instelling, en dan mijn nette jurkje aan. Maar als ik op mijn kop in een oude joggingbroek in de moestuin sta denk ik: groene workshops geven, hoe enig is dat. Of ik zet vier
fornuizen in het kantoor en ga mensen leren koken zonder pakjes en zakjes, en vooral zonder rode vlekken in de nek.

Voorlopig moet ik vooral veel zuchten. En solliciteren, van het UWV, wat mij terecht lijkt. En een beetje bijslapen, want ik heb van alle stress heel erge kringen onder mijn ogen, waardoor vast geen werkgever met mij in zee wil. Er lopen schilders rond in ons nieuwe huis, die koffie blieven, en saucijzenbroodjes, en tuinlieden die ik te vriend moet houden omdat ik steeds wat anders wil en hen daarmee tot wanhoop drijf. En als het huis een beetje klaar is, koop ik een pup. Om eindeloos mee te wandelen, en eens even niet te tobben. Omdat ik van alle levenslessen die ik kreeg deze het beste heb onthouden: gras groeit niet harder door eraan te trekken.

Plaats een reactie