,,Is je moeder onverwacht overleden?’’. Dat vroeg iedereen dezer dagen, en ik wist niet zo goed wat ik antwoorden moest. Want mijn moeder was 92 en bijna een half, en dan kan je niet echt zeggen dat de dood als een donderslag bij heldere hemel kwam. Maar als je de avond daarvoor nog trots op de school van je kind vertelt hoe kras ze is, en hoe tevreden, dan is het toch een overval. Of als je haar vriendinnen van de soos ontredderd ziet, omdat ze de ene dag nog een gebakje at, en tot de volgende keer zwaaide, en dat wij dan de volgende dag die lieve dames moesten vertellen dat het afgelopen was.
Zo begonnen we, toch een beetje in shock, aan de vijf lange dagen voor het afscheid. Dom genoeg hadden we nooit iets voorbereid: mijn moeder praatte niet over de dood, en wij durfden het ook niet aan te snijden.
Maar als de nood het hoogst is, is de redding erbij. Er kwam een uitvaartleider die we nog kenden van jaren geleden, toen mijn vader was gestorven, en hij had vast van alles uitgezocht over hoe we het toen hadden geregeld. Ineens zagen we voor ons hoe we, toen met haar als middelpunt gewoon in de kring alles al eens hadden bedacht van papiersoort tot lettertype en kist, en hoe mooi ze het toen allemaal vond gelukt. Wat ze toen mooi vond, was vast nu ook goed genoeg. We zuchtten ervan. De uitvaartleider deed de hele week van die lieve zorgzame dingen, en bij de uitvaart gaf hij mijn zoon, godzijdank nog debutant in het begraven van dierbaren, zo’n mooie rol dat hij nu ook een carrière in het uitvaartwezen ambieert. ,,Als het tenminste een beetje betaalt’’, haalde hij het serieuze er snel af.
Er waren meer van die dierbare dingen. Een kaart van het complete kantoor van mijn makelaar, een mooie anekdote over mijn moeder toen ze jong was. Dat alle winkelmeisjes van vroeger kwamen condoleren, en dat je haar daardoor zo weer achter de toonbank van de winkel zag, de habitat waar ze vis in het water was. Dat mijn zoon toch meekon op kamp naar Giethoorn, omdat twee lieve mensen spontaan aanboden hem te halen en brengen voor de begrafenis. Dat mijn trouwe vriendin een pan nasi maakte. Jonnie Boer in zijn beste doen had het niet kunnen verbeteren, want hier zat een geheim ingrediënt in: liefde.
Als het donker wordt, en haast te zwaar om te bevatten, dan komen er engelen op je pad. Gewoon vermomd als normale mensen, je zou ze zomaar niet herkennen. Ik kan het weten: ik heb ze zelf gezien.