Mijn huis wordt verkocht. Niets dramatisch hoor, de liefde drijft mij naar andere Twentse oorden. Er kwamen twee makelaars kijken en ik moest beslissen welke het klusje mocht klaren. Ik koos de liefste, een mens moet toch ergens op af gaan. Hij zou de fotograaf sturen, en een styliste.
Dagen poetste en wiedde ik, en ging vooral opruimen. Dat had nogal wat voeten in aarde. Achter het schot op zolder bleken zich namelijk allemaal erg ontroerende zaken op te houden die het weggooien lelijk in de weg zaten, zoals de eerste schoentjes van mijn zoon (nu maat 32), de tent waarin het zo heerlijk kamperen was, allerhande knutselwerkjes voor moederdag. Ik moest wel doorpakken, want er zou een styliste meekomen en daar had ik een erg strenge briefing van gekregen. Zo mochten nergens vuilnisbakken zichtbaar zijn, en moest alles vooral strak, glad en clean. Mijn huis is niet strak, glad en clean en dat is juist de charme. Ik gooide de instructies dus blijmoedig aan de kant, en ging naar het tuincentrum voor wat gezelligs, ik had nog een cadeaubon van een lieve vriendin.
In het tuincentrum was alles nogal prijzig, maar het zag er allemaal reuze verkoopbevorderend uit. De kost gaat voor de baat uit, dat is niet voor niks een gezegde. Ik laadde mijn kar vol, gaf drie keer het bedrag van de bon uit en zette alles thuis zo mooi mogelijk neer. Kom maar door met die fotograaf.
Die kwam, met de styliste. Ze was heel aardig, maar ook heel streng. Alles wat ik zo zorgvuldig had gedecoreerd ging aan de kant, vanwege te afleidend. De dekbedhoezen, die ik voor het eerst in mijn bestaan had gestreken, verdwenen onder een witte sprei waardoor mijn bed eruit zag als een koets uit Vorsten Vandaag. De kat nam middenop plaats, en liet in een aanvalletje rui een pond grijs haar vallen. De styliste zag allemaal fotogeniek servies in mijn kast wat ik juist achterin had gezet, en de nieuwe aanwinsten zette ze in de bijkeuken omdat die niet op de foto kwam. Alleen de orchidee met drijfhout doorstond de toets der kritiek, gelukkig maar want die was een rib uit mijn lijf.
Toen het theater weer weg was, had ik anderhalf uur nodig om alles terug te zetten. Mijn huis was nog nooit zo opgeruimd, en ik was alles kwijt. Wij vonden de afstandsbediening terug op de trap, en tandenborstels in de wasmand. Aan mij de schone taak het er straks, voor potentiële kopers, net zo gelikt uit te laten zien zonder dat ik alles in de bijkeuken mag zetten want die willen ze vast ook zien. De foto’s zijn zo mooi dat ik even overwoog er te blijven wonen. In mijn nieuwe huis wil ik ook een styliste, eens per maand of zo, al was het alleen maar om de boel eens grondig op te ruimen.