We gingen op vakantie. Niks bijzonders, maar het was nog maar een week geleden dat we mijn moeder hadden begraven. Ons hoofd zat vol watten, en gedachten, en tranen, en dat bemoeilijkte het inpakken nogal. Overal lagen lijstjes, en gele briefjes, en toen we eenmaal op de luchthaven stonden met alle koffers en niet eens de paspoorten waren vergeten voelden wij ons een hele Piet.
Op de bestemming kluisterde de hitte ons acht dagen aan de zwembadrand. Er werd geplonsd, en gelezen, maar op een dag waren de boeken toch uit en toen begon het: uit alle hoeken en gaten van het resort werd ik besprongen door herinnering en verwondering. Hoe zij, vijf kinderen en een winkel, in hemelsnaam in staat was gebleken ons elk jaar voor de grote vakantiereis allemaal op tijd te voorzien van gestreken shirts en broekjes, en dan ook nog leukigheid als een zak aan de voorstoel waaruit stiften kwamen, en spelletjes. Bovendien waren zij en mijn vader om door een ringetje te halen, zo verzorgd.
Ik herinner mij een unisex set van badpak en zwembroek, en volgens mij ook nog een hoofddoekje waarmee verkleuring van de haardos werd voorkomen. Als wij aankwamen was er voor elk kind een setje nieuwe bikini-badlaken zodat wij meteen door konden naar het Italiaanse meer. Dat was net zo goed in haar belang natuurlijk, want er moest een voortent opgezet en mijn vader was nerveuzig vanaard en a-technisch dus daar kon ze geen kortgebeente bij gebruiken.
De term all-inclusive was nog niet uitgevonden, en dus ging een zak aardappels mee in de disselbak van de caravan. Op een dag had de slager in het dorp een noviteit: vlees inblikken. Daarvoor braadde zij koortsachtig voor zeven personen rollade, en gehaktballen, en bracht die naar de slager. De man bleek het proces nog lang niet meester, waardoor de blikken in de auto zwollen als de enkels van een hoogzwangere vrouw tijdens een hittegolf. Alles moesten we weggooien, de stank was ondragelijk.
Het jaar daarop ging dus gewoon, net als alle voorgaande jaren, de zwarte BK-braadpan mee, vastgeklemd tussen haar voeten. De hele lange reis klotsten daarin plakken rollade in jus, voor de eerste avond. Uit eten gingen we hooguit één keer, vanwege te duur en waarschijnlijk ook te buitenissig. Zwemmen kon ze niet, al gaat het verhaal dat ze op latere leeftijd nog wel probeerde een diploma te halen. De zwemlessen waren al ’s ochtends om zes uur, zodat ze weer op tijd achter de toonbank kon staan. Mijn vader hield zolang haar plek in bed warm, zodat ze na de les nog heel even terug kon. Liefde, en dan praktisch.
Zo zat ik aan de zwembadrand, een beetje van de leg. Zoals onze kinderen nu alles vanzelfsprekend vinden, van de luxe buffetten tot de spelletjes in de koffer, zo heb ik destijds alles maar doodgewoon gevonden. Zeven personen vakantie was, en niet eens een machine als je thuiskomt bijvoorbeeld. Toch kon ze jaren later vol nostalgie terugblikken op die vakanties, waarin wij allemaal nog mee gingen. En ik heb geen vakantiefoto waarop ze niet staat te stralen. De tijd kleurt alle verhalen, en heelt alle wonden. Gelukkig maar.