Lijnen heeft geen zin

Temidden van alle narigheid stond deze week ook wat fijns in de krant: lijnen heeft geen zin. Ik haat lijnen, en eet het liefst de hele dag. Die combinatie pakt rond het middel niet echt goed uit. Voeg daarbij een dreigende menopauze, een nieuwe liefde en eindeloos bankhangen met wijntjes en hoog opgetaste kaasplanken, et voila: 17 kilo erbij.

Ik had mij dus, in een Turks resort waar je rollend van het ene buffet naar het andere kon, voorgenomen dat er echt wat aan moest gebeuren. Voor de gelukkigen onder u die niet weten wat lijnen is: dan mag je de hele dag niet waar je zin in hebt, en ’s avonds om tien uur ga je, borrelend van het mineraalwater, om half tien rillend van de kou naar bed, met sokken aan.

Alles heb ik al geprobeerd, maar het vlees is zwak, en de koelkast gewillig. Het enige dieet waar ik ongelofelijk veel plezier aan beleefde was de methode Montignac. Dan mocht je biefstukken van een pond, en daar dan gorgonzolasaus over, en wijn erbij. Alles, als je maar geen piepers en brood at. Montignac stierf al jong, aan adervervetting gok ik, en zijn dieet raakte uit de mode. Een vriendin viel keurig vijf kilo af met dokter Frank, maar ik zag mezelf middenin een verhuizing nog geen frittata met courgette bakken tussen de middag, in plaats van een broodje kaas weg te schrokken in de auto, of patat te eten met de bouwvakkers. Zo was op elk dieet wel wat aan te merken. Ik heb droge eierkoeken gegeten met die enge Sonja Bakker, de hele dag punten geteld en calorieën genoteerd als was ik een handelaar op Wall Street, en steeds was het na een paar weken weer mis. Ik klampte mij vast aan het beeld van Hanneke Groenteman, de vrouw die goedgevuld en welgevormd wel tien keer jonger leek dan haar dunne zelf na een maagbandje. Vet is natuurlijke botox, da’s een meevaller.

Gelukkig kreeg ik deze week gelijk van de wetenschap, in de Volkskrant. Je moet gewoon een beetje normaal doen, niks tussendoor snaaien, en ’s avonds een uurtje lopen met de hond. Dan gaat het niet snel, maar dan hou je het tenminste vol, en de hond is blij. De komende weken moet ik meubels sjouwen, en honderd dozen met boeken inpakken. Daarna knuffel ik de hond, en mijn lief, en neem een wijntje. Op het goede nieuws, en lekker leven.

Plaats een reactie