Ik heb een hele leuke buurvrouw. Zij werkt niet meer, maar is altijd druk. Ik moest daar altijd hard om lachen, toen ik nog volle werkweken had. Ze had toch immers de tijd aan zichzelf?
Nu mijn werk voor de krant was beëindigd, verwachtte ik dus ook echt niet dat mijn weken nog stampvol zouden zitten. En dus begon ik plannen te maken. Over boeken die allang lagen te verstoffen en die ik nu eindelijk eens zou lezen. Vriendinnen die ik veel te vaak verwaarloosd had en nu mee zou vragen naar kooklessen of op saunabezoek. Eindeloze wandelingen op trage paden, met de hond die voor mij uit zou kwispelen. Dat, en dan af en toe ook eens heel hard denken wat ik nou wilde met mijn leven.
De werkelijkheid ziet er heel anders uit. Ik moet naar verfwinkels voor witte verf, en dan kiezen tussen roomwit, helder wit of mergelwit. De verschillen ontdekken tussen RAL 9010 en RAL 9001 en dan natuurlijk weer met de verkeerde emmers thuiskomen. De krant kreeg ik meteen vanaf dag 1 al niet meer, dat scheelde ’s ochtends een half uur, maar omdat ik toch zeeën van tijd in het verschiet had nam ik de Volkskrant, en die duurt veel langer. Ik moest solliciteren en broedde uren op een cv waarin aan de ene kant bijna 30 jaar werk- en levenservaring zouden schitteren, en waaruit aan de andere kant toch niet zou blijken dat ik al een tamelijk oude taart ben.
Het UWV had een sollicitatietraining online gezet, waarin ik na moest denken over mijn competenties en valkuilen en daar heel gênant ook bij anderen naar moest vragen. Mensen bleven maar doorgaan met mij heel lieve mails sturen, en kaarten, en berichten op Facebook, en daar moest ik van zuchten. En mijn zoon werd 12 en bliefde een nieuwe fiets, waarop hij steeds maar met zijn moeder wil rondtoeren, ,,want jij hebt nou toch niks te doen’’.
Zo rijgen de dagen zich aaneen en kom ik tot van alles, en ook tot niks. Tijd om te zitten en na te denken heb ik nog niet gehad, laat staan om eens heel hard te huilen, wat mij gezien de heksenketel van de laatste jaren best eens heel goed zou kunnen bekomen. Mijn competenties heb ik nog niet half inzichtelijk, maar mijn grootste valkuil heb ik al aan de werkcoach toevertrouwd: heeft moeite met time-management.